روش شناسی علوم سیاسی

روش ­شناسی دانشی درجه دوم و بخشی از فلسفه سياسی است كه پيش‌فرض­ها، كارايي­ها و محدوديت­های روشی مختلف در علوم را بررسی می ­كند. كتاب روش­ شناسی  علوم سياسی در صدد توصيف و تحليل مهم­ترين روش­های مطرح در علوم سياسی – روش­های رفتار گرايانه، روش­­های كاركرد گرايانه، روش­های جامعه­ شناسانه و تاريخی، روش­های تفهمی و تأويلی، روش­های ساختارگرايانه، روش‌های پساساختارگرايانه و پسا مدرن – می باشد. در اين كتاب سعی شده ابتدا پيش ­فرض­ها و اصول هر روش را كاويده و سپس كاربرد آن روش در علوم انسانی و علوم اجتماعی به شكل عام، و در علوم سياسی به شكل خاص به بحث گذارده شود. در پايان هر فصل نسبت روش خاص با ديگر روش­ها، كارايی آن و سپس محدوديت­ها و نقدهای وارد بر آن بحث شده است. بر اساس اصل «كثرت­ گرايي روش­ شناختی» كه در اين پژوهش تلقی به قبول شده، سعی بر آن است كه كارايی هر روش برجسته شود.